Το εκπαιδευτικό αυτό πρόγραμμα είναι μια προσπάθεια δυο Γυμνασίων του νομού Χανίων να τιμήσουμε τον Οδυσσέα Ελύτη 100 χρόνια μετά τη γέννησή του και να φέρουμε την ποίηση στη ζωή μας, τώρα που την έχουμε περισσότερο παρά ποτέ ανάγκη. Παρουσιάζεται με εικαστική ματιά ο μικρός ναυτίλος του Οδυσσέα Ελύτη. (υπόθεση:) «Ο ποιητής ταξιδεύει σα μικρός ναύτης και αναζητά τον εαυτό του και τη χώρα του. Αναζητά την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, ενώ παράλληλα δείχνει την ιστορική συνέπεια της αδικίας». Στο μικρό ναυτίλο ο ποιητής αναζητά τον εαυτό του. Ψάχνει να βρει ποιος είναι και πώς λειτουργεί μέσα στον κοινωνικό ιστό. Αναλογίζεται τι δίνει, τι του δίνουν και αποδιώχνει το άδικο. Παράλληλα ψάχνει να βρει ποια είναι η Ελλάδα, τι δίνει στον έλληνα πολίτη, τι της δίνουν οι Έλληνες… και πάλι περισσεύει το άδικο. Μέσα στο ποίημα αποκαλύπτεται η σχέση του ποιητή με την ποίηση, μέσα από τους μηχανισμούς των αναλογιών ο κοινωνικός προβληματισμός φτάνει σε εμάς μέσα από τις αισθήσεις… νιώθουμε το άδικο, πονάμε με το κακό, φοβόμαστε το σκοτεινό, χαιρόμαστε τη διαφάνεια, συγκινούμαστε με τα πάθη της χώρας, αμφιβάλουμε με τη δομή της κοινωνίας, αμφισβητούμε τους άρχοντες…. Χρυσέ ζωής αέρα…. τι να σημαίνει αυτή η φράση… ποιος είναι αυτός ο αέρας… ο αέρας που έχει και δίνει ζωή… που είναι χρυσός…. και δε φτάνει ως εμάς….. Και ξεκινά το ταξίδι της αναζήτησης… με τα μέσα που έχει κάθε ταξιδιώτης…. με το σάκο τον ταξιδιωτικό, έναν οδηγό, τη φωτογραφική του μηχανή στο χέρι... κάποιοι λένε πως το ταξίδι για έναν είναι πάντα ταξίδι ενδοσκόπησης και γνωριμίας με τον εαυτό μας.. Στο ναυτίλο είναι φανερή η διάθεση να νικήσει το χρόνο, το ψέμα, την πεζή πραγματικότητα και να μεταβεί σε μια άλλη πραγματικότητα… που τη φτιάχνει όπως τη θέλει… δημιουργεί τη δική του Ελλάδα και τη χαράζει στο χάρτη… μιλά με ειλικρίνεια, με αγνότητα, με διαφάνεια… Χωρίς να φανεί τοπιογράφος ανασυνθέτει το ελληνικό τοπίο… Το ξαναφτιάχνει… όπως το ονειρεύεται... όπως το ονειρευόμαστε.